مقدمه

ضرورت توليد علم و همگاني كردن آن، از پيش شرطهاي اساسي برنامه اولويتهاي ملي توسعه علوم و فناوري در كشور است. دوره اي كه آموزش عالي، عمدتاً نخبه‌گرا بود و به طبقات متوسط و حداكثر برخي لايه هاي مجاور و پيراموني آن اختصاص داشت، سپري شده است. آموزش عالي در جهان امروز، از دهه هاي پاياني قرن بيستم، روبه همگاني شدن گذاشته و بصورت تقاضاي اجتماعي در آمده است. بويژه كه با ظهور عصر اطلاعات، نياز به دانش و  علم بيش از هر وقت ديگر در گذشته، جنبه حياتي به خود گرفته است. به سخن ديگر اين تحولات ساختاري موجب دانشبر شدن زندگي  شده است، زندگي در ابعادي بسيار عميقتر و گسترده تر از پيش به دانش و اطلاعات متكي شده است. مفهوم كسب و كار نيز بر اثر اين تغيير ساختاري، عميقاً دگرگون شده است. كاريدي در برابر كار فكري بيش از بيش، كم ارزش شده و مفاهيمي همچون «كارمند دانش»  يا كارگر مغزي  به ميان آمده است. سازمانهاي كار و خدمات ني، الگوي سازمان يادگيرنده  را پيش رو دارند. هر يك از كاركنان اين سازمانها نه تنها بايد در شغل خود بلكه درباره شغلهاي همجوار و همه فرايندهاي كار، مديريت و محيط كار، بصورت مداوم اطلاعات تازه‌اي به دست آورند تا بتوانند در چرخه‌هاي كاري، حضور موثر داشته باشند (15).

شايد بتوان گفت تا سالهاي آغازين دهه 1980 ميلادي دانشگاهها عمدتاً سنتي بوده‌اند. (1980 و Litten)

از دهه 1980 ميلادي دانشگاهها دچار مشكلات عديده شدند، تقاضاي فزاينده براي رشته ها و درسهاي منفرد دانشگاهي، ناتواني دولتها در تأمين بودجه سنگين آموزش عالي، فشار ناشي از رقابت جهاني در عرصه هاي عقيق و توسعه، ضرورت تطابق فعاليتهاي آموزشي دانشگاه با بازار كار از آن جمله است.