مجرای خارجی گوش

دومین قسمت از گوش خارجی است که دهانه آن از بیرون قابل دیدن است و در انتهای آن، پرده گوش قرار دارد. طول مجرای گوش از دهانه خارجی تا پرده گوش، در بالغین 3-5/2 سانتی متر و در اطفال بسیار کوتاه تر است. یک سوم طول خارجی آن از غضروف و دو سوم داخلی آن استخوانی می باشد. تمامی مجرای خارجی گوش از یک لایه پوست (بسیار نازک) پوشیده می شود و به علت همین نازکی پوست می باشد که با دست کاری مجرای گوش به جهت پاک کردن آن، اغلب دچار درد و خراشیدگی پوست مجرای گوش می شویم.

همان طور که گفته شد یک سوم خارجی مجرای گوش از غضروف درست شده است و درست در همین قسمت است که مو نیز می روید و غدد ترشح کننده جرم زرد رنگ گوش (که اصطلاحاً به آن واکس گوش می گویند) نیز در همین قسمت قرار دارد و چنانچه توسط چراغی که اطباء با آن به گوش نگاه می کنند (اتوسکوپ) به گوش بنگریم، می بینیم که در قسمت دو سوم داخلی مجرای گوش، نه مویی روئیده و نه جرمی ترشح می شود. جرم گوش – که معمولاً به رنگ زرد قهوه ای دیده می شود – ترشح طبیعی گوش است که در بعضی مواقع و در بعضی از افراد ترشح آن زیاد و یا گاهاً کم می شود که در مبحث بیماری های گوش خارجی به آن اشاره خواهیم کرد.

کار مجرای گوش خارجی، تقویت صدا (صدائی که توسط لاله گوش جمع آوری شده است) و نیز هدایت و انتقال ان به پرده گوشی می باشد. باید بدانیم که مجرای گوش به شکل لوله ای کاملا مستقیم نیست، بلکه دارای دو انحناء می باشدو درست به خاطر همین دو انحنای مجرای گوش است که پزشکان برای معاینه گوش و دیدن پرده گوش با اتوسکوپ، لاله گوش را گرفته و به عقب می کشند زیرا با این کار انحناء های آن تا حدی از بین رفته و پرده گوش بهتر در معرض دید قرار می گیرد (معمولا در معاینه گوش؛ پزشک، لاله گوش افراد مسن تر را به عقب و بالا و لاله گوش نوزادان را به عقب و پائین می کشد).

ضمناً باید بدانیم که کف مجرای گوش، کمی طویل تر از سقف آن است و این امر باعث می گردد تا پرده گوش به شکل عمودی در مجرای خارجی گوش قرار نگیرد بلکه کمی مورّب بوده و با مجرای گوش زاویه ای حدود 55 درجه داشته باشد. شاید این طرز قرارگیری پرده گوش، باعث جذب بهتر صدا گردد.